بحثی درضرورت تاریخ نگاری پزشکی

تاریخ را به دشواری می توان تعریف کرد زیرا مفهومی است که به صور گوناگون به آن ارجاع داده می شود و می تواند ارزش ها، نظام های اعتقادی، هنجارها، معنا ها، شیوه های زندگی، نهادهای اجتماعی، رسوم و آداب، زبان و گفتمان، زیبا شناسی و هنر، و به طور کلی هویت یک ملت و یا در سطحی جهانی و عام، بشریت را در بر گیرد. با این حال مهم ترین شرط لازم برای ادراک تاریخ، ادراک زمان است که گذشته و حال و آینده را به صورت روندی مداوم و خطی به یکدیگر پیوند می زند و به جهت همین سیر خطی است که تاریخ از ساخت زمان دوری که اسطوره و حماسه را می سازد، متمایز می شود. روایت های تاریخی ابتدا به شکل نوشته های سنواتی و ثبت واقعیت های دوره ای بروز کرد که اهدافی کاملا عملی را دنبال می کردند. چنان که نوشته های معابد مصر باستان مشاهدات آسمانی و طغیان سالیانه ی نیل را که برای زندگی مردم و کشاورزی اهمیت حیاتی داشت، ثبت می کردند. در یونان باستان در حدود سده های هفتم و هشتم پیش از میلاد، تاریخ گستره ی بیشتری یافت و تلاش کرد تا مرزهای دورتری در گذشته را در بر گیرد. در پی همین گسترش معنایی تاریخ بود که یونانی ها توصیف منظم امر واقع را به محدوده ی تاریخ افزودند پس در دیدگاه ایشان تاریخ به طور کلی هرگونه توصیفی را شامل می شد. از این رو ارستو «تقریر منظم اطلاعات درباره ی پدیده های طبیعی» را تاریخ نامید و به عنوان نمونه جانورشناسی توصیفی را «تاریخ جانوران» نام داد. پس از ارستو این سنت ادامه یافت، چنان که تئوفراست شاگرد ارستو، گیاه شناسی توصیفی را «تاریخ نباتات» نامید.