بررسی گفتمان، قدرت و زبان از منطرتاریخ گرایی نوین در قصه های بهرنگی

تاریخ گرایی نوین بر این نکته تاکید دارد که ادبیات، محصول تاریخ است و تاریخ محصول ادبیات. میشل فوکو، از نظریه پردازان این مکتب، بر یافتن گفتمان واحد و غالب درتفسیر متون خط بطلان می کشد و در مقابل بر تکثر گفتمانی و تکثر روابط قدرت صحه میگذارد. از سویی دیگر فوکو بر این باور است که قدرت از طریق زبان اعمال می شود بنابراین زبان نقش کلیدی در روابط قدرت ایفاء می کند. این مقاله با بررسی گفتمان، زبان و قدرت در داستانهای «الدوز وکلاغ ها» و «الدوز و عروسک سخنگو» از منظر تاریخ گرایی نوین فوکو، نشان میدهد گفتمان های چندگانه دراین آثار متاثر از گفتمانهای انقلابی، سیاسی، ادبی و فرهنگی عصر بهرنگی است و نیز تبیین میکند چگونه بهرنگی با قصه های کودکانه، از زبان بی زبانها، کلاغ ها و عروسک ها، رابطه متقابل زبان و قدرت را به تصویر کشیده است. چرا که هر جا زبان تهدیدی برای قدرت (زن بابا) می شود بی درنگ به سکوت و خاموشی محکوم می گردد.