بررسی سمیت سلولی نانو ذرات داروی Docetaxel با استفاده از کشت سلول های سرطانی HepG2

کارسینومای هپاتوسلولار انسانی(HCC) یکی از علت های رایج مرگ و میر در دنیاست. دارورسانی هدفمند در بعد سلول، بافت یا گیرنده های اختصاصی سلولی یکی از فن آوری های بالقوه برای درمان HCC می باشد. هدف از این مطالعه بررسی خواص سیتوتوکسیسیته نانوذرات Docetaxel(DTX) می باشد. همچنین در این مطالعه نانو ذرات با روش رادیکال پلیمریزاسیون تهیه شده اند.
تعداد 104×1 عدد سلول در هر چاهک پلیت 96 خانه کاشته شدند وسپس مقادیر 50-01/0 میکروگرم بر میلی لیتراز نانو دارو و داروی اصلی پس از یک روز از زمان کاشت سلول به آن ها اضافه گردید. سپس تعداد سلول های زنده و فعالیت آنزیم دهیدروژناز میتو کندریایی سلول های مذبور با استفاده از روش MTT assay طی زمان های 24، 48و72 ساعت مشخص گردید.
نتایج حاصل از تست MTT مهار قوی و وابسته به غلظت تکثیر سلول های سرطانی HepG2 را توسط نانو دارو نسبت به داروی اصلی نشان می دهد. غلظت های مهاری (IC 50) که با آنالیز آماری به دست آمد برای نانو دارو و داروی اصلی در طی زمان های انکوباسیون 24، 48 و 72 ساعت به ترتیب شامل 68/0±027/1،86/0±392/0، 93/0±201/0 و 34/1±394/10، 97/0±876/8، 76/0±997/5 میکروگرم بر میلی لیتر می باشد.
شواهد موجود حاکی از سمیت سلولی بالاتر نانو ذرات داروی DTXنسبت به داروی آزاد بر روی سلول های سرطانی کبد می باشد بنابراین فرمولاسیون نانو ذرات دارو حاصل از این مطالعه می تواند به عنوان یک داروی انتخابی مناسب جهت مطالعات تکمیلی آینده در محیط درون تن پیشنهاد شود.