بررسی چهار مدل مدیریت عملکرد در سیستم بهداشت و درمان

امروزه نیروی انسانی ماهر و کارآمد نه تنها عامل تحول و پیشرفت اجتماع شناخته شده بلکه جایگاه محوری در سازمان های پیدا کرده است. پس، موفقیت و دستیابی به اهداف سازمان ها تنها در سایه نیروی کار با کیفیت بالا تامین می شود. دو عامل اساسی در اعمال مدیریتی، یکی انسان و دیگری نظامهای عملیاتی سازمان است. از آنجا که نظام های عملیاتی را در انسان ها به اجرا در آورند، بنابراین مهمترین سرمایه هر سازمان همان نیروی انسانی آن است. بدین لحاظ، مدیران هوشمند، به خوبی می دانند که هر قدر در زمینه توسعه و ارتقای نیروی انسانی سرمایه گذاری کنند، کارآیی و برتری سازمان خود را تضمین خواهند کرد. کمیت و کیفیت نیروی انسانی در سیستم بهداشت و درمان اهمیت ویژه ای دارد، زیرا منابع انسانی این سیستم تاثیر بسزایی بر سلامت جامعه و مردم خواهند داشت. مدیریت منابع انسانی با بینشی سیستماتیک و تدابیری موثر در زمینه جذب، نگهداری، بهسازی، و کاربرد مطلوب منابع انسانی، انسان هایی با توانایی و شخصیت و خلق و خویی متناسب با فرهنگ و ماموریت سیستم بهداشت و درمان در اختیار آن قرار می دهد. یکی از شیوه های مدیریت منابع انسانی، مدیریت عملکرد است. با اتخاذ رویکردی سیستماتیک به تعیین اهداف استراتژیک، تعیین شاخص ها،جمع آوری و تحلیل و گزارش دهی داده ها و به کارگیری آنها، این مدیریت در نهایت به بهبود عملکرد سازمان می انجامد. مدیریت عملکرد فرآیندی است که کارکنان و مدیران را از طریق کنش متقابل هدف های اجرایی، معیار پاسخگویی و کردارهای تکامل یاینده برای بهبود مهارت ها و عملکردآینده به تلاش فرا می خواند. امروزه مدل ها و ابزارهای متنوعی در مدیریت عملکرد وجود دارد. طراحی و استقرار برنامه مدیریت عملکرد مستلزم پیروی از یک طرح و الگوی عملی مشخص است، به طوری که انتخاب و تدوین مدل ها و ابزارهای مدیریت عملکرد می تواند باعث تسهیل و افزایش دقت و اعتبار این فرآیند شود. از جمله می توان به مدل های دفتر حسابرسی کانادا، سازمان بهداشت جهانی، مدل سرآمدی، مدل خطی درون داد و برونداد و. .. اشاره کرد. بدین لحاظ، با درک و شناخت دقیق مدل ها و ابزارهای مدیریت عملکرد و چگونگی به کارگیری آنها می توان عملکرد سازمان را بهبود بخشید و بر کارآیی و اثربخشی آن افزود. در این مقاله به بررسی و مقایسه این مدل ها خواهیم پرداخت.