کاربرد پیوند استخوانی اتوژن به تنهایی و به همراه کاربرد لیزرکم توان در درمان ضایعات پریودنتال داخل استخوانی دو و سه دیواره

ضایعات داخل استخوانی ایجاد شده در اثر بیماری های پریودنتال از اهمیت ویژه ای از نظر درمان برخوردار هستند. این گونه ضایعات نیز با روش های مختلفی از جمله استفاده از پیوند استخوان اتوژن و یا آلوژن،رژنراسیون هدایت شده بافتی (GTR)، استفاده از پروتئینهای ماتریکس مینایی(EMP) و یا ترکیبی از این روش ها تحت درمان قرار می گیرند. اخیرا روش کاربرد لیزرکم توان یا Low-level lasertherapy (LLLT) به عنوان یکی از روش های جدید بهبود ترمیم استخوان مورد مطالعه قرار گرفته است. گزارش شده است که تحریک بافتی ایجاد شده در نتیجه LLLT با بهبود شرایط ترمیم منجر به ترمیم تسریع یافته ضایعات استخوانی در مطالعات آزمایشگاهی و بالینی می شود. هدف از این مطالعه بررسی مقایسه ای کاربرد پیوند استخوانی اتوژن به تنهایی و به همراه Low-level laser therapy(LLLT) در درمان ضایعات پریودنتال داخل استخوانی دو و سه دیواره در انسان می باشد.
14 بیمارمبتلا به پریودنتیت متوسط تا شدید دارای حداقل یک جفت ضایعه داخل استخوانی مشابه در ناحیه اینترپروگزیمال با عمق پروبینگ بیشتر یا مساوی 5 میلیمتر و عمق ضایعه مساوی یا بیشتر از 3 میلیمتر انتخاب شدند. در روند جراحی پس از پرتاب سکه به صورت اتفاقی در یک سمت از استخوان اتوژن به تنهایی و در سمت مقابل بعد از قراردادن استخوان اتوژن و بستن زخم تابش لیزر انجام شد. لیزر مورد استفاده در این مطالعه یک لیزر کم توان gallium-aluminum-arsenide GaAlAs; LX2 Diode Lasers،Thor company،UK)) با طول موج 830 نانومتر بود. تابش به صورت continious wave(CW) با توان 40 میلی وات و جریان انرژی(fluence) معادل 4 ژول بر سانتیمتر مربع با دانسیته کلی انرژی energy density) total) 16 ژول بر سانتیمترمربع انجام شد. زمان تابش لیزر60 ثانیه بود و لیزر درمانی در روزهای 3 و 5و 7بعد از جراحی تکرار شد. سه ماه پس از جراحی نسبت به انجام جراحی reentry اقدام شد. متغیرهای مربوط به بافت سخت و نرم هم در حین جراحی اولیه و هم در جراحی reentry با استفاده از استنت توسط یک پریودنتیست که از نوع مداخله انجام شده آگاهی نداشت، اندازه گیری شد.
کاربرد لیزر کم توان با پارامترهای ذکر شده بطور معنی داری باعث کاهش عمق پروبینگ (3.78±0.72 میلیمتر در مقابل 2.39±1.02 میلیمتر)، بهبود حد چسبندگی بالینی (3.42±0.93 میلیمتر در مقابل 2.25±1.12 میلیمتر)، کاهش فاصله عمیقترین ناحیه ضایعه تا استنت (3.21±1.03 میلیمتر در مقابل 1.44±0.20 میلیمتر) و کاهش بیشترعمق ضایعه (1.33±0.18 میلیمتردر مقابل 2.50±0.91 میلیمتر) نسبت به گروه کنترل شد در حالیکه بر روی متغیرهای فاصله مارجین لثه از استنت و موقعیت کرست استخوان نسبت به استنت تاثیر معنی داری نداشت.
بر اساس یافته های این مطالعه استفاده همزمان از لیزر کم توان با پارامترهای ذکر شده و استخوان اتوژن باعث بهبود پارامترهای کلینیکی عمق پروبینگ، حد چسبندگی بالینی و عمق ضایعه استخوانی در جراحی مجدد(بعد از سه ماه) نسبت به گروه کنترل(استفاده از استخوان اتوژن به تنهایی) شده است.