تاثیر اسپیرونولاکتون بر کاهش پروتئینوری در بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2

نفروپاتی دیابتی، اصلی ترین و شایع ترین علت نارسایی کلیه است. در این مطالعه بر آن شدیم تا اثرات مفید اسپیرونولاکتون، به تنهایی و همراه با هیدروکلروتیازید را بر نفروپاتی دیابتی بررسی کنیم.
این پژوهش، به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی شده، بر روی سه گروه 20 نفره از بیماران مبتلا به دیابت تیپ 2 دچار نفروپاتی انجام شد. به گروه نخست روزانه 50 میلی گرم اسپیرونولاکتون همراه با دارونما، به گروه دوم روزانه 50 میلی گرم اسپیرونولاکتون همراه با هیدروکلروتیازید به مقدار 25 میلی گرم روزانه و به گروه سوم دارونما همراه با هیدروکلروتیازید به مقدار 25 میلی گرم روزانه و به مدت 3 ماه داده شد. در زمان انجام پژوهش پتاسیم در فاصله ی 7 تا 10 روز اول جهت پیشگیری از هایپرکالمی احتمالی در اثر مصرف اسپیرونولاکتون اندازه گیری شد. پروتئین ادرار 24 ساعته و سایر شاخص ها در آغاز و پایان مطالعه اندازه گیری شد. سپس یافته ها با استفاده از نرم افزارSPSS، تحلیل گردید.
43 درصد بیماران مرد و میانگین سنی بیماران 3/8 ± 8/56 سال بود. گروه ها، از نظر فاکتورهای عمومی، همگن بودند. در پایان مداخله، تفاوت آماری معنی داری در پروتئینوری، بین گروه ها دیده شد. در گروه اول و دوم، پروتئین ادرار 24 ساعته به مقدار 200 میلی گرم در 24 ساعت، کاهش معنی داری داشت ولی در گروه سوم تغییر معنی داری مشاهده نشد. پتاسیم سرم در گروه اول، افزایش معنی داری را به میزان متوسط 26/0 میلی اکی والان در لیتر نشان داد ولی افزایش معنی داری در گروه دوم و سوم مشاهده نشد. در پایان مطالعه، به جز یک مورد با پتاسیم 7/5 میلی اکی والان در لیتر در گروه سوم، حداکثر پتاسیم سرم حین و بعد از انجام مداخله در هیچ یک از گروه ها بیشتر از 1/5 میلی اکی والان در لیتر نشد.
این مداخله نشان داد که اسپیرونولاکتون همراه با هیدروکلرتیازید در بیماران مورد مطالعه،، تاثیر معنی داری در کاهش پروتیینوری، بدون ایجاد هایپرکالمی و عارضه ی کلیوی، داشت. بنابراین اسپیرونولاکتون می تواند به عنوان یک داروی محافظت کننده ی کلیه در نفروپاتی دیابتی استفاده شود.