اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان لپتین پلاسما در دیابتی های چاق

هیپوکسی می تواند سازگاری های هماتولوژیکی سودمندی درپی داشته باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر غلظت انسولین و شاخص های هماتولوژیک در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بوده است.
بدین منظور از بین افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 در مرکز دیابت کرمانشاه، 40 نفر داوطلب به صورت تصادفی انتخاب و نهایتا 10 نفر از واجدین شرایط (زنان یائسه و مردان چاق، با نمایه توده بدنی بیش از 30) به عنوان آزمودنی در پژوهش شرکت کردند. آزمودنی ها دارای میانگین شاخص توده بدنی 32 و دامنه سنی 50 تا 70 سال بودند. هیپوکسی تناوبی به مدت 14 روز، هر روز یک ساعت (5 دقیقه هیپوکسی و 5 دقیقه هوای اتاق در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هیپوکسی در 5 روز اول و دوم معادل 12 و 11 درصد و در 4 روز سوم معادل 10 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره هیپوکسی نمونه های خونی جمع آوری و میزان لپتین و انسولین پلاسما اندازه گیری شد.
یافته ها بیانگر افزایش معنادار لپتین پلاسما در روز 7 و 15 نسبت به پیش آزمون بود (05/0>P). میزان انسولین پلاسما در هیچ یک از مقادیر اندازه گیری شده با وجود افزایش نسبت به پیش آزمون معنادار نبود.
یافته های پژوهش حاضر بیانگر اثر مثبت هیپوکسی تناوبی در افزایش سطوح لپتین پلاسما در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد.