سیمای زن و عشق در شاهکارهای حماسی دده قورقود و ایلیاد و ادیسه

صرف نظر از شاهنامه فردوسی،کتاب دده قورقود وایلیاد وادیسه ی هومر، از زیباترین وعظیم ترین آثار حماسی ملت های جهان است. در این آثار مشابهت هاو همسانی هایی وجود دارد که شاید یکی از علل مهم این همسانی ها، آمیختگی اساطیر ملت های گوناگون وتاثیر پذیری آن ها از یکدیگر باشد.
همسانی های این آثار، ما را بر آن داشت که تاملی دیگر در نوع نگرش آفریدگاران حماسه به جایگاه زن ومقایسه این موضوع در این آثار بپردازیم.
در کتاب دده قورقود، زنان منزلتی ارجمند و ستایش آمیز و هم طراز با مردان ونقش عمده ای در روند تشکیل حوادث دارند. در آثار هومر علی رغم نظر موافقی که هومر درباره زن دارد و او را همگام با مردان می شمارد و مهربانی، زیبایی، شکیبایی آن ها را می ستاید، اما در واقع در آثار این شاعر، به ویژه در ایلیاد، زنان با سیمای پریده رنگ و کم اهمیت در حوادث حضور دارند و اغلب نقش انگیزاننده حوادث و جنگ را دارند. در این مقاله ضمن بررسی جایگاه زنان در هر دو حماسه و بیان همسانی ها و ناهمسانی، به موضوع عشق و بررسی آن در این آثار نیز پرداخته می شود.