قیصر امین پور و رویکرد نوستالژیک

قیصر امین پور، شاعر متعهد و تاثیرگذار پس از انقلاب، اشکال و ابعادی از دردمندی، حسرت و آرزومندی را در شعر خود به نمایش گذارده است. او آرمان ها و گم شده هایی چون ارزش های اخلاقی و انسانی، پاکی، سادگی و مهربانی را جست وجو می کند که پی گیری مداوم چنین گم-شده هایی، شعر وی را با وجوهی از نوستالژی درآمیخته است. روستا و دوران کودکی از منظر نگاه قیصر به چشم اندازی آرمانی و دل خواه شباهت می یابند که می توان آن را تجسمی از آرزوها و جلوه ای از نوستالژی او تلقی نمود. این مقاله در رویکرد نوستالژیک قیصر به روستا و کودکی، تاملی نموده و در صدد برآمده تجلیات و ابعاد آن را تبیین سازد.