بررسی تاثیر اینترفرون بر پایداری ژن های کنترل در رده های سلولی Huh-7 و HepG2

اخیرا به کارگیری روش های بررسی رونوشت های اسیدهای ریبونوکلئیک به منظور درک تغییرات بیانی ژن ها طی تداخلات پروتئین های ویروس های کبدی با مسیر اینترفرون در رده های سلولی کبدی اهمیت فراوانی یافته اند. یکی از قدرتمندترین روش ها در بررسی های کمی بیان ژن ها روش کمی واکنش زنجیره ای پلیمراز در زمان واقعی است. بیان ژن های مرجعی که برای نرمالیزه کردن نتایج در این روش به کار گرفته می شوند ممکن است تحت تاثیر شرایط مختلف آزمایشی یا تیمارهای مختلف قرار بگیرد. بنابراین در این مطالعه، تاثیر تیمار با اینترفرون آلفا بر سطح اسید ریبونوکلئیک پیام آور ژن های مرجع متداول شامل ACTB، GAPDH، TBP، HPRT-1 و HMBS در رده های سلولی HepG2 و Huh-7 بررسی شده است.
سلول ها با غلظت های مختلف اینترفرون آلفا تیمار شدند. سپس با کمک دو نرم افزار geNorm و NormFinder ثبات بیان ژن های مرجع مورد مطالعه در سه گروه نمونه شامل هریک از رده سلولی کبدی و مجموع دو رده با هم بررسی شد.
HPRT-1 و GAPDH پایدارترین ژن ها در رده سلولی Huh-7 هستند در حالی که HMBS، ACTB و GAPDH در رده سلولی HepG2 پایدارترین ژن ها هستند. به علاوه TBP یکی از ناپایدارترین ژن های مرجع در گروه های مورد مطالعه بوده است.
نتایج این پژوهش ژن های مرجع مناسب برای استاندارد کردن نتایج واکنش زنجیره ای پلیمراز در زمان واقعی در مدل سلول کبدی تحریک شده با اینترفرون آلفا را معرفی می کند.