بررسی باورهای کادر مراکز بهداشتی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی تبریز در مورد اهدای عضو

به دنبال بهبود پی در پی تکنولوژی و با توجه به نتایج موفق پیوند عضو، در حال حاضر با چالش کمبود عرضه عضو جایگزین مواجه هستیم؛ علی رغم تلاشهای متعدد برای ترغیب مردم به اهدای عضو هنوز کمبود عضو به طور چشمگیر وجود دارد. امروزه کاندیدا نشدن افراد برای اهدای عضو و نقش کادر بهداشتی، درمانی در آموزش عمومی (مردم) از جمله مسایلی هستند که مطرح می باشند. تصور براین است که ماهیت باورهای کادر بهداشتی و درمانی در خصوص اهدای عضو میتواند فعالیت کادر بهداشتی و درمانی را که می بایستی در آموزش و ترغیب مردم به اهدای عضو به کار گرفته شود، تحت تاثیر شدید قرار دهد. بنابراین در این مطالعه سعی شد، ماهیت باورهای کادر بهداشتی و درمانی شناسایی و به شکلی که بتواند مورد استفاده سیاستگذاران و مدیران اجرایی نظام سلامت قرار گیرد، ارایه شود.
این پژوهش به شکل کیفی به بررسی ماهیت باورهای پرسنل بهداشتی و درمانی که نقش اساسی در اجرای برنامه های آموزشی و ترغیب مردم ایفا می نمایند، پرداخته است. گروهی از کادر شاغل در مراکز بهداشتی و درمانی انتخاب و از طریق استفاده از بحث گروه های متمرکز باورهای آنان بررسی شد.
اکثریت قریب به اتفاق اظهار داشتند که تا به حال درباره اهدای عضو فکر ذکر نکرده اند و تمایلی بر اهدای عضو خویش نداشتند. حدود دوسوم اعضای گروه معتقد بودند که تعلق داشتند به یک طبقه خاص اجتماعی، اقتصادی، تحصیلی و فرهنگی تاثیر چندان قابل توجهی در تمایل افراد به اهدای عضو ندارد، تقریبا نصف مصاحبه شوندگان در اهدای عضو خود تردید داشتند.
بررسی بیشتر یافته های این پژوهش کیفی نشان داد که همه افراد مصاحبه شده اتفاق نظر داشتند که به منظور تشویق مردم برای اهدای عضو، آموزش از طرف پرسنل بهداشتی و درمانی از طریق به کارگیری استراتژی های آموزشی مناسب که با توجه به ویژگی های مربوط به مسایل فرهنگی و سطح اطلاعات مردم تدوین شده باشد، امکان پذیر می باشد.