بررسی حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین در ترکیب با مشتقات هگزاهیدروکویینولین علیه استافیلوکوکوس اورئوس

استافیلوکوکوس اورئوس شایع ترین عامل عفونت های بافت نرم و پوست در سراسر دنیا به شمار می آید. استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین مهم ترین عامل عفونت های بیمارستانی و کسب شده از جامعه به شمار می آید. نگرانی و هشدارهای زیادی در ارتباط با مقاومت این پاتوژن به آنتی بیوتیک های مختلف در سراسر جهان وجود دارد. از فلوروکویینولون ها به ویژه سیپروفلوکساسین برای درمان بیماری های ناشی از این پاتوژن به طور وسیعی استفاده می شود. بروز مقاومت به سیپروفلوکساسین در سویه های استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در حال افزایش است. در مطالعه حاضر حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین- هگزاهیدروکویینولین علیه استافیلوکوکوس اورئوس های مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین مورد بررسی قرار گرفت.
سویه استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از روش های متداول میکروب شناسی بررسی شد. حساسیت سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین با استفاده از روش دیسک دیفیوژن آگار مورد بررسی قرار گرفت. حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین و مشتقات هگزاهیدروکویینولین و ترکیب آن ها به طور مجزا در سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین با روش براث میکرودایلوشن تعیین گردید.
میزان حداقل غلظت مهاری رشد سیپروفلوکساسین در مجاورت با مشتقات هگزاهیدروکویینولین در مقایسه با سیپروفلوکساسین به تنهایی در سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین کاهش یافت.
این مطالعه نشان می دهد که مشتقات هگزاهیدروکویینولین اثر ضد میکروبی سیپروفلوکساسین علیه سویه استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین و سیپروفلوکساسین را افزایش می دهند. در نتیجه شاید بتوان از آن ها به عنوان مهار کننده های آنتی بیوتیکی برای درمان ترکیبی استفاده کرد. این افزایش احتمالا به اثر مهاری مشتقات هگزاهیدروکویینولین روی بیان پمپ دفع آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین در باکتری مربوط باشد.