بررسی اثر افزودن سیتالوپرام به آنتی سایکوتیک های تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان گلستان اهواز در سال 1389

در پژوهش حاضر، بررسی اثر افزون سیتالوپرام به آنتی-سایکوتیک های تیپیک در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی، مورد نظر بوده است.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دوسوکور می باشد.40 بیمار اسکیزوفرنی(طبق معیارهای DSM-IV –TR) بستری در بخش روان پزشکی زنان و مردان بیمارستان گلستان، انتخاب شدند و به دو گروه مساوی تقسیم شدند. یک گروه از بیماران سیتالوپرام (با دوز 20 میلی گرم در هفته اول و 40 میلی گرم در هفته های بعدی) و گروه دیگر دارونما (با دوز مشابه) دریافت نمودند. بیماران طی 6 هفته مطالعه، توسط symptom scale) (Positive & negative PANSS scale هفتگی مورد ارزیابی قرار گرفتند و تاثیر سیتالوپرام و دارونما بر علایم منفی بررسی شد. افسردگی با مقیاس افسردگی همیلتون رد شد.
میانگین سنی 22/37 سال و 60 درصد بیماران مورد مطالعه مرد بودند (24n=) در گروه درمانی سیتالوپرام در کاهش علایم منفی تفاوت معناداری با گروه دارونما نداشت. بهبودی معناداری در کاهش نمرات بیماران در زیر گروه سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمرات PANSS وجود داشت.
نتایج مطالعه نشان داد که سیتالوپرام در کاهش علایم منفی بیماران اسکیزوفرنی موثر نمی باشد. افزودن سیتالوپرام به آنتی سایکوتیک های تیپیک در کاهش نمرات بیماران در زیر گروه سایکوپاتولوژی عمومی و مجموع نمرات PANSS موثر بود و به خوبی تحمل شد.