واژه ای از میان رودان

در متن سغدی مانوی (HENNiNq 1945, p.471) M127 عبارت زیر دیده می شود:Imzyxɔ[ɔ]wz[y] wmɔtɔtyy wδyy c[y]ndr iii kp[yš]t wmɔtɔnd...
به معنای «آبگیر بزرگی بود و آنجا اندر، سه ماهی بودند...»واژه ɔɔwzy، در این عبارت، به وضوح به معنی «دریاچه، آبگیر، حوض» است (HENNiNҁ1940, p.51).
بیلی (BAilEy 1979→hāsїñä) واژه ختنی hāysiñä به معنای «چشمه، فواره»، مشتق از fra-vāz-ana، به معنای «محل جهیدن، جوشیدن و فواره زدن»، را با واژه ɔɔwɔz(h) سغدی بودایی، به معنای «آبگیر، دریاچه»، مشتق از ā-vāz-a، سنجیده است. وی ریشه، به معنای «جاری شدن، دویدن، رفتن»، را برای این واژه پیشنهاد کرده است.
واژه سغدی ɔɔwzyy به صورت وام واژه های زیر به زبان فارسی رسیده است:- آوازه، به معنای «آبگیر، بطیحه»؛ «نام دژی در ترکستان».
- آوازه، آوازه و اوز، به معنای «چشمه، آبگیر، حوضچه، رودخانه، بطیحه».
در حدود العالم، دو بار از آوازه بیکند نام برده شده است.
در هدایه المتعلمین فی الطب، یکی از قدیمی ترین کتب طبی فارسی، آمده است:و آب جند کونه بوذ: یکی آب باران بوذ... و چهارم آب دریاها بوذ تلخ و شور و زعاق و آب بارکین ها (= پارگینه ها) و بطایح و اوزها. (ص 158-159)در تکمله الاصناف، چندین واژه به معنای «آوزه» آمده است، برای نمونه:الاوقه آوزه مثل الغدیر (ص8)الفیض آوزه (ص339)المخاضه آوزه (ص437) در گویش مردم فردوس، شهری در شمال شرقی ایران در استان خراسان، اوزک کرسی گودال یا حوضچه کوچکی است که در آن آتش می نهند و کرسی را روی آن قرار می دهند.
اوز یا از در ترکیبات زیر آمده که نام مکان هایی در ماورا النهر، سرزمین زبان سغدی، است: ازاب (نام شهر)، اوزکند (نام شهر و نام رودخانه) و اوزکث (نام ده).
کاربرد واژه اوز، آوزه، اوزک و یا آوازه به تنهایی یا در ترکیبات، به عنوان اسمی برای نامیدن مکان ها یا شهرهایی در ماورا النهر و مشرق ایران، قرینه دیگری است بر این که ɔɔwzyy وام واژه ای سغدی است در زبان فارسی.