اثر حساس کنندگی نانوذرات طلای پگ دار شده در پرتودهی سلول های سرطانی رده MCF-7 با استفاده از پرتوی ایکس ارتوولتاژ

در اثر پیشرفت های اخیر در فناوری نانو، می توان نانوموادی با عدد اتمی بالا نظیر نانوذرات طلا، را در سلول های سرطانی متمرکز کرد و از خصوصیت افزایش دز جذبی آن ها به عنوان حساس کننده پرتویی بهره گرفت. هدف از این مطالعه بررسی ضریب افزایش دز جذبی در حضور نانوذرات طلای پگ دار شده در پرتودهی سلول های سرطانی رده MCF-7 با استفاده از پرتوی ایکس ارتوولتاژ بوده است.
نانوذرات طلا با قطر میانگین 47 نانومتر سنتز و به مولکول پلی اتیلن گلیکول متصل شد. 50 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر از نانوذرات طلای پگ دار شده در دوره های زمانی مختلف 1، 2، 6، 12و 24 ساعت با سلول هایMCF-7 انکوبه و میزان سمیت زایی آن ها مقایسه شد. سپس نانوذرات طلای پگ دار شده با غلظت 50 میکروگرم به ازای هر میلی لیتر به مدت زمان های 12 و 24 ساعت با این سلول ها انکوبه شد و میزان حساس کنندگی پرتویی آن ها طی اعمال 2 گری با باریکه های پرتوی ایکس 120، 180 و 200 کیلو ولت پیک و با استفاده از روش MTT ارزیابی شد.
مطالعات سمیت زایی نشان داد که نانوذرات طلا اثر سمیتی معنی داری بر زیست پذیری سلولی ندارد؛ اما اختلاف معنی داری در میزان بقای سلول ها در گروه های تابش دهی شده در حضور و عدم حضور نانوذرات طلا مشاهده شد به طوری که میانگین ضریب افزایش دز جذبی برابر 06/0±22/1 به دست آمد. همچنین نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین استفاده از باریکه های پرتوی ایکس 120، 180و 200 کیلو ولت پیک در ایجاد حساس کنندگی پرتویی وجود ندارد اما افزایش مدت زمان انکوباسیون می تواند ضریب افزایش دز را بهبود بخشد.
با به کارگیری نانوذرات طلا، می توان با کاهش دز تجویزی، اثر کشندگی مشابهی را در سلول های سرطانی به دست آورد.