اثر طول تکیه گاه بر آبشستگی تکیه گاه پل در کانال های با مقطع مرکب

شکست پل ها ناشی از آبشستگی در تکیه گاه پل ها اهمیت مطالعه در مورد پیش بینی آبشستگی و راه های کاهش آن را روشن می سازد. طول تکیه گاه یکی از مهمترین پارامتر های موثر بر آبشستگی می باشد. اکثر تکیه گاه پل ها در دشت سیلابی قرار گرفته اند و قرار گرفتن آن ها در مجرای اصلی کمتر رایج است. یکی از موارد متداول در دشت سیلابی وجود پوشش گیاهی می باشد. هدف این تحقیق بررسی تاثیر طول تکیه گاه بر آبشستگی تکیه گاه با دیواره عمودی در مقطع مرکب می باشد. آزمایش ها در طول های مختلف تکیه گاه، تراکم های گوناگون پوشش گیاهی در دشت سیلابی و شرایط آبشستگی آب زلال انجام گرفت. نتایج نشان می دهد در یک عمق ثابت، با افزایش طول تکیه گاه، تاثیر پوشش گیاهی در کاهش عمق آبشستگی بیشتر می شود. همچنین، در کمترین عمق آب در دشت سیلابی، با افزایش طول تکیه گاه، عمق آبشستگی با یک نرخ سریع افزایشی، بیشتر می شود. با افزایش عمق آب، این نرخ سریع افزایشی به تدریج تبدیل به یک نرخ کاهشی شده و با افزایش طول تکیه گاه، عمق آبشستگی با یک نرخ کاهشی، افزایش می یابد.