استفاده از الکترولیز در ارتقای راهبری راکتورهای بی هوازی

مشکلات معتنی به راهبری راکتورهای بی هوازی به دلیل حساسیت بالا به شرایط محیطی و برقراری شرایط اسیدی، لزوم دستیابی به راهکارهای کارآمد در راستای حفظ پایداری فرایند و بهبود عملیات بهره برداری را مشهود می سازد. در این تحقیق، براساس نتایج بررسی های اولیه درخصوص مشخصات و مشکلات عملکردی راکتورهای بافلدار بی هوازی در مقیاس آزمایشگاهی، تاثیر استفاده از الکترولیز شیمیایی بر رفع اختلالات مشاهده شده در راکتورهای بی هوازی در زمینه احیای pH و بازده حذف جامدات محلول مورد آزمایش قرار گرفت. همچنین، مشخصه های اصلی راهبری مورد بررسی شامل مدت زمان الکترولیز و ولتاژ تحت شرایط مختلف راهبری هستند. مطابق بررسی های انجام شده در بشرهای آزمایشگاهی یک لیتری حاوی فاضلاب شهری و لجن بی هوازی، تحت شرایط ناپیوسته و کنترل شده جریان، در مدت زمان 2 الی 3 ساعت و با ولتاژ 8 الی 12 ولت، بازده حذف جامدات محلول در شرایط بی هوازی به 30 تا 40 درصد ارتقا می یابد. همچنین pH فاضلاب در شرایط اسیدی در این مدت زمان و بدون افزودن مواد شیمیایی از مقادیر اولیه 5/5 و 5/6 به ترتیب به 5/7 و 8 افزایش می یابد. در این شرایط و در تصفیه فاضلاب شهری به طور متوسط COD کل خروجی به 82 میلی گرم بر لیتر و TSS پساب به 72 میلی گرم بر لیتر می رسد که در مقایسه با متوسط کارامدی راکتور بافلدار بی هوازی، تصفیه فاضلاب شهری تا 10 درصد ازعملکرد مناسب تری برخوردار است. بنابراین، این روش می تواند گزینه مناسبی برای ارتقای این واحدها و راکتورهای مشابه محسوب شود.