خودکارآمدی تحصیلی و خودناتوان سازی در دانش آموزان دبیرستانی

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه خودکارآمدی تحصیلی با خودناتوان‎سازی تحصیلی و تفاوت های بین دو جنس در این متغیرها بود. از طریق نمونه برداری تصادفی خوشه ای، 387 دانش آموز پایه چهارم دبیرستان های دولتی شهر تهران (199 دختر، 188 پسر) انتخاب شدند. شرکت‎کنندگان مقیاس خودناتوان‎سازی تحصیلی (میجلی و دیگران، 1996) و مقیاس خودکارآمدی تحصیلی (مکیلروی و بانتینگ، 2002) را تکمیل کردند. داده ها به‎وسیله آزمون‎های همبستگی، Z فیشر و تحلیل واریانس چند‎متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان دادند که خودکارآمدی تحصیلی با خودناتوان‎سازی تحصیلی رابطه منفی معنادار دارد و جنس نمی تواند رابطه این دو متغیر را تعدیل کند. همچنین، نتایج نشان دادند که میزان خودکارآمدی تحصیلی دختران به‎طور معناداری بالاتر از پسران و میزان خودناتوان‎سازی تحصیلی پسران به‎طور معناداری بیشتر از دختران است. نتایج در قالب نظریه شناختی‎‎اجتماعی و ویژگی های خاص بافت اجتماعی اثرگذار بر دانش آموزان پایه چهارم دبیرستان در ایران مورد بحث قرار گرفتند.