نقش سمیت پاراکسون در ایجاد استرس اکسیداتیو در در بافت طحال و قلب موش صحرایی

پاراکسون به عنوان فرم فعال پاراتیون، یکی از مهم ترین حشره کش های ارگانوفسفره است که در کشاورزی استفاده می شود. بعضی از ارگانوفسفره ها قادرند باعث تولید رادیکال های آزاد و القای اختلال در سیستم آنتی اکسیدان بدن شوند. هدف از این مطالعه بررسی اثر پاراکسون بر القای استرس اکسیداتیو در بافت های قلب و طحال موش صحرایی بود.
موش های صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه (در هر گروه 7 سر) تقسیم شدند. گروه کنترل روغن ذرت را به عنوان حلال پاراکسون و سه گروه که دوزهای مختلف پاراکسون (3/0، 7/0 و 1 میلی گرم در کیلو گرم) را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. 24 ساعت پس از تزریق حیوانات با اتر بیهوش و بافت های قلب و طحال جدا گردید و فعالیت آنزیم های سوپراکسید دیسموتاز (SOD)، کاتالاز (CAT) و گلوتاتیون S- ترانسفراز (GST) و لاکتات دهیدروژناز (LDH) همچنین غلظت گلوتاتیون (GSH) و مالون دی آلدیید (MDA) توسط روش های بیوشیمیایی تعیین شدند فعالیت آنزیم هایSOD وGST در بافت های قلب و طحال و فعالیت CAT در قلب در دوز های بالاتر از 3/0 میلی گرم در کیلو گرم پاراکسون به طور معنی دار افزایش یافته، در حالی که فعالیت CAT در بافت طحال و غلظتGSH در هر دو بافت کاهش یافت. کاهش فعالیت آنزیم LDH و افزایش غلظت MDA در دوز 1 میلی گرم در کیلو گرم پاراکسون در بافت قلب مشاهده شد.
پاراکسون تولید رادیکال های آزاد و استرس اکسیداتیو وابسته به دوز را القا می کند. بافت قلب حساسیت بیشتری را در مقابل اثرات پاراکسون بر روی القای استرس اکسیداتیو نسبت به بافت طحال دارد.