آثار کاهش تولید بخش کشاورزی بر تولید سایر بخشها در قالب الگوهای مختلط با تاکید بر شرایط متعارف و ویژه

سنجش اهمیت بخشهای اقتصادی در چارچوب الگوهای تعادل عمومی تحت دو شرایط امکان پذیر است: شرایط متعارف و شرایط ویژه. به لحاظ روش شناسی دو الگوی کلی در سنجش اهمیت بخشها در شرایط متعارف مورد استفاده قرار می گیرند: الگوی تقاضامحور لئونتیف (ضرایب فزاینده تقاضای نهایی به تولید) و الگوی عرضه محور گش (ضرایب فزاینده عوامل تولید به تولید). در این مقاله نشان داده می شود که الگوهای مذکور را نمی توان در سنجش اهمیت بخشها در شرایط ویژه مورد استفاده قرار داد و بنابراین لازم است به صورت الگوی مختلط تقاضامحور (ضرایب فزاینده تولید به تولید از منظر تقاضاکننده) و الگوی مختلط عرضه محور (ضرایب فزاینده تولید به تولید از منظر عرضه کننده) اصلاح شوند. گفتنی است هر دو الگو برای اولین بار در سنجش آثار و تبعات مستقیم و غیرمستقیم کاهش تولید ناشی از خشکسالی در بخشهای کشاورزی، زراعت و باغداری به عنوان بخشهای محدودیت عرضه تولید بر کاهش تولید سایر بخشهای اقتصادی و کاهش تقاضای نهایی به کار می روند. جدول متقارن محاسبه شده سال 1380 به ابعاد 99×99 نیز مبنای محاسبه قرار گرفته است.
نتایج به طور کلی نشان می دهد که درصد کاهش تولید به GDP از منظر عرضه کننده در بخش زراعت بیش از دو برابر رقم متناظر از منظر تقاضاکننده است، حال آنکه عکس آن در مورد بخش باغداری مشاهده می شود. ارقام مذکور نشان می دهد که پیوند پیشین بخش زراعت بیشتر از پیوند پسین آن است در صورتی که پیوند پسین بخش باغداری بیشتر از پیوند پیشین آن است