نوسازی بافت های فرسوده و ضرورت تغییر نگرش در تهیه و اجرای طرح های جامع و تفصیلی (نمونه موردی: شهر اصفهان)

امروزه رویکرد جهانی به طرح های توسعه شهری، رویکرد مسله محور برای حل مسایل شهری است وبدون شک بافت های فرسوده شهر اصفهان یکی ازمسایل اساسی ومهم این شهر است وشناخت وتحلیل این مسئله و ارایه راهکار در این زمینه، اصولا از نتایج مورد انتظار طرح های توسعه شهری است.
در این مقاله ابتدا با روش کتابخانه ای مختصری به بررسی طرح های توسعه شهری در ایران و مقایسه آن با طرح های توسعه شهری کشورهای توسعه یافته پرداخته شده، سپس از طریق مطالعه مدارک، اسناد و نقشه های طرح تجدیدنظر در طرح جامع (مصوب سال 1367)، و طرح تفصیلی شهر اصفهان (مصوب سال 1375) و طرح بازنگری در طرح تفصیلی شهر اصفهان (1390) با روش مقایسه ای، میزان تحقق پذیری طرح تفصیلی شهر اصفهان مورد بررسی قرار گرفته است. در ادامه با بررسی میزان پروانه های ساختمانی صادرشده توسط شهرداری اصفهان در محدوده بافت های فرسوده این شهر در سال های 1386 تا 9ماهه سال 1390، میزان نوسازی بافت های فرسوده در این مدت تعیین شده است. سرانجام ازطریق تحلیل آمار به دست آمده و با بررسی شرح خدمات انجام مطالعات وتهیه طرح بازنگری درطرح تفصیلی شهراصفهان، مشخص می شود که طرح های جامع و به تبع آن طرح های تفصیلی شهر اصفهان، در زمینه نوسازی بافت های فرسوده این شهر ناکارآمد بوده و صرفا درحد معرفی پهنه های نیازمند طرح های ویژه نوسازی و بهسازی و تثبیت وضع موجود اقدام کرده است.
در خاتمه بر چهار موضوع شامل «ظرفیت سازی وسرمایه اجتماعی»، «مفهوم فرآیند در تهیه و اجرای طرح های توسعه شهری»، «مدیران شهری و تحقق پذیری طرح های توسعه شهری» و«انجام مطالعات و تهیه طرح های ویژه نوسازی» جهت برون رفت از وضعیت فعلی و در راستای تحقق پذیری طرح های توسعه شهری و نوسازی بافت های فرسوده تاکید شده است.