اندیشه ی آرمان شهری و شکست یا پیروزی در رخنه کردن به جهان فرا واقعی (جستاری در جهان آرمانی آفریده شده در دو شعر «مانلی» و «رکسانا»)

مهم ترین اندیشهی نهفته در شعر «مانلی» نیما و «رکسانا»ی شاملو، جسجوی جهان آرمانی در آن سوی واقعیت و نگرش بدبینانه و نفرت انگیز به جهان واقعی و تلاش برای آفرینش و القای دنیایی پر از آرامش و کامرانی است تا روح از اضطراب و آشفتگی و درد و رنج این جهان بیاساید. از آنجا که نیما در اشعار خود، متاثر از سمبولیست های قرن نوزدهم فرانسه است نگارندگان برآنند که وی در اعتقاد به جهان آرمانی و جنبهی سمبولیسم متعالی (Transcendental symbolism) نیز نمی تواند از آنان متاثر نبوده باشد. این نوشته به بررسی و مقایسهی دو شعر مذکور از نظر پیوند و شباهت میان آنها و چگونگی نگرش شاملو و نیما به دنیای واقعیت و جهان آرمانی و خلق آن در شعر خویش و نیز پیشینهی این اعتقاد و علت پیدایش آن می پردازد و در پایان نشان می دهد که نیما در کار خود مصمم تر و امیدوارتر است و در جهان آرمانیاش پا می نهد اما شاملو در آن تردید دارد و در تلاش خود برای رخنه در فراسوی واقعیت شکست می خورد.