بررسی تحمل به تنش خشکی در ژنوتیپ های مختلف گلرنگ زراعی (Carthamus tinctorius L.)

به منظور بررسی تحمل به خشکی ژنوتیپ های مختلف گلرنگ، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار اجرا شد. سطوح آبیاری (70، 120، 170 میلیمتر تبخیر از تشتک کلاس A) به عنوان عامل اصلی و ده ژنوتیپ مختلف گلرنگ به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شد. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که تمامی صفات به جز ارتفاع تا شاخه اصلی به طور معنی داری تحت تاثیر تیمار آبیاری قرار گرفتند. همچنین، ژنوتیپ-های مختلف گلرنگ برای کلیه صفات مورد مطالعه روند متفاوتی داشتند. اثر متقابل سطوح مختلف آبیاری در رقم برای صفات تعداد شاخه فرعی، تعداد طبق در بوته و عملکرد دانه معنی دار شد. عملکرد دانه با ارتفاع بوته، تعداد شاخه اصلی، تعداد شاخه فرعی، تعداد طبق در بوته، تعداد دانه در طبق، وزن هزار دانه، عملکرد بیولوژیک و شاخص برداشت همبستگی مثبت و معنی داری داشت. ارزیابی ژنوتیپ ها از نظر تحمل به خشکی توسط شاخص های کمی تحمل به خشکی شامل MP، GMP، STI، SSI و TOL صورت گرفت. در این پژوهش ژنوتیپ های اصفهان 14 و 191-22 بر اساس شاخص STI متحمل ترین ژنوتیپ ها شناسایی شدند و ژنوتیپ های 433-7 و گل سفید بر اساس TOLو SSI واجد بیشترین مقدار بودند که حساس ترین ژنوتیپ ها شناسایی شدند.