اشخاص صالح برای حضانت از منظر فقه امامیه و قانون مدنی

حضانت عبارت است از اقتداری که قانون به منظور نگهداری و تربیت اطفال تا زمان رسیدن به بلوغ و رشد، به پدر و مادر اعطا می کند. به دلیل اهمیت حضانت در بعد تربیتی و تاثیرگذاری آن در آینده فرزند از یک سو و پرسش های فراوانی که در این باره وجود دارد از سوی دیگر، این پژوهش انجام شده است. در این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی تدوین شده، این نتیجه به دست آمده که برخلاف مشهور فقهای امامیه و مطابق با ماده 1169 (اصلاحی 1382) قانون مدنی، در صورت حیات والدین، حضانت کودک تا هفت سالگی به عهده مادر و بعد از آن به عهده پدر می باشد و در این خصوص تفاوتی هم میان پسر و دختر نیست. اگر فقط یکی از آن دو زنده باشد، نسبت به سایر خویشاوندان در سرپرستی کودک اولویت دارد. در صورتی که هیچ یک از پدر و مادر زنده نباشند، حضانت به جدپدری می رسد و در صورت عدم وجود ولی، مسئولیت متوجه خویشاوندان به ترتیب تقدم در ارث بری می شود.