کیفیت زندگی خانواده و نقش آن در جامعه پذیری فرزندان

کیفیت زندگی، احساس خوشبختی و رضایت از زندگی شاخص های سلامت عمومی تلقی می شوند. مقاله حاضر با رویکرد جامعه شناختی سعی در مطالعه وضعیت کیفیت زندگی خانواده شهری و چگونگی تاثیر آن بر جامعه پذیری فرزندان دارد. بر این اساس تحقیقی به روش پیمایشی در میان زوجین معلم و پرستار شهر زاهدان انجام شده است. ابزار تحقیق پرسشنامه تعدیل شده شالوک (2004) است که به سنجش چهار مولفه کیفیت زندگی می پردازد.
نتایج پژوهش معرف آن است که خانواده های شهری که مورد تحقیق قرار گرفته اند از کیفیت زندگی بالائی برخوردار هستند که البته تفاوت معناداری به نفع خانواده های معلمان نسبت به پرستاران هم در موضوع کیفیت زندگی خانواده شهری و هم در خصوص جامعه پذیری فرزندان خانواده شهری مشاهده شده است. روابط معناداری بین کیفیت زندگی خانواده شهری و چهار مولفه آن با جامعه پذیری فرزندان نشان داده شده است. نتایج تحقیق تائید کننده مدل تحلیلی تحقیق است لذا دریافت شده که تمامی ده متغیر مستقل (چهار متغیر اجتماعی: جنس، سن، درآمد و تحصیلات، چهار متغیر خانوادگی: نوع خانواده، نوع مسکن، تعداد فرزندان و مدت ازدواج و دو متغیر شغلی: نوع استخدام و سنوات شغلی) به طور جداگانه با کیفیت زندگی و هم چنین ده متغیر مذکور روابط معنادار و جداگانه ای با جامعه پذیری فرزندان دارند.