بررسی تاثیر تکنیک روانکاری کمینه بر عملکرد سنگزنی فولاد تندبر

در فرآیند سنگزنی از سیالهای برشی به منظور روانکاری، خنک کاری، دفع براده از منطقه تماس بین چرخ سنگ و قطعه کار و نیز تمیز کردن چرخ سنگ استفاده می گردد. این سیال های برشی علی رغم مزایای متعدد، مسائل زیست محیطی و اقتصادی فراوانی ایجاد می کنند. از طرفی عدم استفاده از سیال برشی در سنگزنی خشک، عموما با آسیبهای حرارتی و کاهش کیفیت سطح همراه است. تکنیک روانکاری کمینه یکی از راه حلهای ارائه شده در زمینه حذف و یا کاهش سیال برشی می باشد که به دلیل نفوذ موثر در منطقه تماسی، منجر به بهبود عملکرد فرآیند می گردد. در این تحقیق جهت بررسی اثر روانکاری کمینه بر فرآیند سنگزنی فولاد، ماشین کاری دو نوع فولاد تندبرخام و عملیات-حرارتی شده (سخت) مورد بررسی قرار گرفته است. عملکرد فرآیند شامل نیروی مماسی، ضریب اصطکاک، زبری سطح، مورفولوژی سطح و شکل براده در سه حالت سنگزنی خشک، پاشش پیوسته سیال برشی و روانکاری کمینه مورد بررسی و مقایسه قرار گرفته است. نتایج نشان می دهد که تکنیک روانکاری کمینه در فولاد تندبر سخت، در مقایسه با روش های دیگر به صورت چشمگیری منجر به بهبود کیفیت سطح و نیز کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک می گردد، در صورتی که در مورد فولاد تندبر خام، علی رغم کاهش نیروی مماسی و ضریب اصطکاک، کیفیت سطح نامطلوبی ایجاد می گردد.