رابطه کمال گرایی با سلامت و بیماری جسمی

در این پژوهش رابطه ابعاد کمال گرایی و سلامت و بیماری جسمی مورد بررسی قرار گرفت. هدف اصلی پژوهش حاضر مطالعه نوع رابطه کمال گرایی خود محور، کمال گرایی دیگر محور و کمال گرایی جامعه محور با شاخص های سلامت جسمی شامل نشانه های مشکلات پزشکی، سلامت ادراک شده، تعداد مراجعات به پزشک و تعداد روز های بستری در رختخواب به دلیل بیماری در نمونه ای از جمعیت عمومی بود. دویست و هفتاد و چهار داوطلب (154 زن، 120 مرد) در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنی ها خواسته شد مقیاس کمال گرایی چند بعدی تهران (TMPS) و مقیاس سلامت جسمی (PHI) را تکمیل کنند. برای تحلیل داده های پژوهش از شاخص ها و روش های آماری شامل فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار، ضرایب همبستگی و تحلیل رگرسیون استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین کمال گرایی خود محور و جامعه محور با همه شاخص های سلامت جسمی به ترتیب همبستگی مثبت و منفی وجود دارد، در حالی که کمال گرایی دیگرمحور فقط با شاخص تعداد مراجعات به پزشک همبستگی منفی معنادار داشت. کمال گرایی خود محور از طریق تقویت انگیزه های فردی و بسیج نیرو های روانشناختی و آمادگی ها و توانمندی های جسمی شاخص های سلامت را بهبود می بخشد، در حالی که کمال گرایی جامعه محور با تحمیل انتظارات آرمانی دیگران و فشار و استرس مداوم بر فرد، همزمان نیرو های روانشناختی و آمادگی ها و توانمندی های جسمی وی را تحلیل می برد و تضعیف می کند.