بررسی آزمایش های ارزیابی بتن خود تراکم و پیشنهاداتی جهت اصلاح و بهبود آنها

بتن خودتراکم(Self-Compacting Concrete) بتنی است که می تواند ضمن حفظ دانه بندی و تحت اثر نیروی ثقل از شبکه آرماتور یک عضو بتنی مسلح عبور کرده، در زوایای قالب به خوبی جا گرفته و بدون استفاده از لرزاننده به تراکم لازم برسد. از جمله مزایای بتن خودتراکم که موجب استفاده روز افزون از آن در دو دهه اخیر شده است، امکان اجرای طرح های هندسی پیچیده، کاهش نیروی انسانی و هزینه های بتن ریزی، افزایش سرعت، دوام و بهبود کیفیت بتن را می باشد. لزوم قابلیت زیاد عبور بتن خودتراکم از لا به لای آرماتورها و جایگیری خوب و مطمئن در زوایای بسته قالب و همچنین رسیدن به تراکم نسبی مناسب بدون استفاده از نیروی اضافی و تحت اثر وزن بتن، کارایی و روانی بالایی را برای آن طلب می نماید. برای جلو گیری از کاهش مقاومت بتن و جدایی دانه ها نمی توان با افزایش آب کارایی بتن خودتراکم را به اندازه مورد نیاز افزایش داد. از این رو در بتن خودتراکم با اضافه کردن مواد فوق روان کننده، فیلر و اعمال اصلاحاتی بر روی طرح اختلاط آن، که در نهایت کاهش نسبت آب به سیمان را در پی دارد، کارایی لازم تامین می گردد. برای اطمینان از تامین روانی و کارایی کافی و عدم جدایی دانه ها در بتن خودتراکم آزمایش های خاص پیشنهاد شده است. در این مقاله ضمن بررسی آزمایش های مذکور و با ارائه نمونه های ساخته شده از بتن خودتراکم نشان داده می شود که چگونه این آزمایش ها می توانند صرفا شرایط کافی برای بتن خودتراکم را شامل شده و لزوما بتن هایی که بر اساس این آزمایش ها شاخص های خودتراکمی را تامین نمی کنند نمی توان به عنوان بتن خودتراکم مردود دانست. پس از بیان کاستی های موجود در شاخص های ارزیابی بتن خودتراکم، آزمایش ها و شاخص های دیگری که به نحو بهتری بتواند بیانگر خواص بتن خودتراکم باشند پیشنهاد گردیده و مورد بحث قرار می گیرند.