تاثیر آموزش مهارت های دوست یابی به کودکان و آموزش از طریق والدین بر افزایش کیفیت دوستی دختران دارای مشکل در روابط با همگنان

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر آموزش مهارت های دوست یابی به کودکان و آموزش به آنان از طریق والدین بر افزایش کیفیت دوستی، در کودکان دارای مشکل در روابط با همگنان انجام پذیرفت. نمونه مورد بررسی شامل 27 دانش آموز دختر پایه های چهارم و پنجم ابتدایی شهر اصفهان بود که در طبقه بندی همگنان در گروه کودکان مورد غفلت و یا کودکان طردشده کناره گیر قرار می گرفتند. این نمونه در سه گروه، شامل دو گروه آزمایش و یک گروه گواه جایگزین شدند. برای انتخاب گروه نمونه از جامعه سنجی استفاده شد و سپس آزمون کیفیت دوستی در پیش آزمون و پس آزمون توسط افراد تکمیل شد. آموزش مهارت های دوست یابی در 9 جلسه به صورت آموزش مستقیم به کودکان بر روی گروه آزمایش (1) و در 8 جلسه از طریق آموزش به والدین بر روی گروه آزمایش (2) انجام گرفت و گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند. جهت تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس استفاده شد. بر اساس نتایج تحلیل کواریانس، میانگین نمرات کیفیت دوستی در گروه های آزمایش (1) به طور معناداری نسبت به گروه گواه افزایش یافت (05/0). در حالی که آموزش از طریق والدین)گروه آموزشی 2) تفاوت معنی داری را نسبت به گروه گواه نشان نداد. بنابراین، نتایج حاکی از آن است که آموزش مستقیم مهارت های دوست یابی به کودکان، باعث افزایش کیفیت دوستی در آنان می شود و آموزش از طریق والدین به اندازه آموزش مستقیم در افزایش کیفیت دوستی در آنان اثر بخش نیست.