اثر قطع آبیاری در مراحل مختلف رشد و مقادیر نیتروژن مصرفی بر عملکرد و اجزای عملکرد دانه برنج Oryza sativa L رقم طارم هاشمی

این تحقیق به منظور مطالعه اثر تیمارهای مختلف رطوبتی و مقادیر نیتروژن بر عملکرد دانه برنج (Oryza sativ L.) رقم طارم هاشمی به صورت مزرعه ایی، در شهرستان نکا- استان مازندران در سال زراعی 1388 اجرا گردید. آزمایش به صورت اسپیلت پلات نواری در قالب بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار اجرا شد. تیمارهای آبیاری شامل {غرقاب دائمI1 (شاهد) و قطع آبیاری در مراحل پنجه زنی I2 (15 روز)، گلدهی I3(15 روز) و پر شدن دانه I4(15 روز)} به عنوان عامل اصلی و نیتروژن به عنوان عامل فرعی در مقادیر150،100،50،0 کیلوگرم نیتروژن ماده موثر در هکتار از منبع کودی اوره استفاده شد. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که اثر آبیاری و کود نیتروژن بر عملکرد دانه، گلچه های بارور، گلچه های عقیم و پنجه های بارور معنی دار شد. با انجام آزمون دانکن در سطح معنی دار 5% مشخص شد که استفاده از غرقاب دائم به همراه 150 کیلو گرم کود نیتروژنه ماده موثر بیشترین تاثیر در افزایش عملکرد داشته و در گروه آماریa قرار گرفته است. همچنین در بررسی اثر متقابل آبیاری و نیتروژن مشخص شد کلیه صفات گلچه های بارور، گلچه های عقیم، طول خوشه و پنجه های بارور تفاوت معنی داری را نشان دادند. نتایج نشان می دهد، آبیاری غرقابی هر چند در مناطقی که از نظر آبیاری کمبود دارند مشکل ساز است اما بیشترین عملکرد دانه را در بر دارد.