اثر تمرین هوازی بر شاخص های خطر متابولیک سندرم، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز و عملکرد حافظه ی مردان میانسال

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین های هوازی و دوره های بی تمرینی بر شاخص های خطر متابولیک، عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز BDNF و عملکرد حافظه در افراد میان سال بود.
42 مرد میانسال غیرفعال داوطلب به طور تصادفی در چهار گروه سالم تمرین (HE)، سالم کنترل (HC)، سندروم متابولیک تمرین (ME) و سندروم متابولیک کنترل (MC) تقسیم شدند. گروه های ME وHE، پس از انجام شش هفته تمرین هوازی با شدت متوسط، شش هفته بی تمرینی را تجربه کردند. در مراحل پیش آزمون، پایان تمرین و پس از بی تمرینی، آزمون های عملکرد حافظه ی کوتاه مدت، میان مدت و خون گیری انجام شد. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و کوواریانس چندمتغیره و نیز اندازه گیری مکرر تحلیل شدند.
در گروه ME، به دنبال تمرین هوازی بیشتر شاخص های خطر متابولیک به طور معنی داری بهبود یافت، ولی پس از دوره ی بی تمرینی 6 هفته ای، اندازه ی دورکمر و قند خون ناشتا به سطح اولیه بازگشت (05/0>P). تمرین در گروه HE نیز سبب کاهش دور کمر و تری گلیسرید شد که این اثرات نیز در دوره ی بی تمرینی ماندگار نبودند (05/0>P). امتیاز z کل سندروم متابولیک پس از تمرین در هر دو گروه کاهش معنی دار یافت، ولی پس از بی تمرینی، این کاهش هنوز در گروه HE باقی بود (05/0>P). تمرین موجب افزایشBDNF پایه در گروه HE و کاهش آن در گروه ME شد که این اثرات نیز در دوره ی بی تمرینی محو شدند (05/0>P). عملکرد حافظه ی کوتاه مدت و میان مدت فقط در گروه HE در پاسخ به تمرین افزایش یافت (05/0>P).
این یافته ها اهمیت ارتقا و حفظ آمادگی بدنی برای پیشگیری از خطر سندروم متابولیک و زوال عقل در آینده را تایید می نمایند.