مقایسه درمان شکستگی های شفت ران با میخ داخل کانال قفل شونده به دو روش باز و بسته

شکستگی تروماتیک استخوان ران یکی از علل عمده موربیدیتی و مورتالیتی است. امروزه فیکساسیون این شکستگی با میله های داخل استخوانی قفل شونده روش استاندارد درمانی در بالغین است. این مطالعه به منظور مقایسه درمان شکستگی های شفت ران با میخ داخل کانال قفل شونده به دو روش باز و بسته انجام شد.
این کارآزمایی بالینی روی 40 بیمار 50-18 ساله (33 مرد و 7 زن) با شکستگی بسته تنه استخوان ران مراجعه کننده به بیمارستان شهیدکامیاب مشهد طی سال های 87-1386 انجام شد. بیماران برای درمان شکستگی با میخ داخل کانال در دو گروه 20 نفری جااندازی باز و بسته قرار گرفتند و به مدت یک سال پیگیری شدند. مدت جوش خوردن، عفونت و میزان جوش نخوردن بررسی شد. نتایج بالینی و رادیوگرافیک با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-13، Student’s t-test و Fisher''s exact test تجزیه و تحلیل شدند.
در طول مدت شش ماه 97.5% یونیون در هر دو گروه به دست آمد. وزن گذاری کامل در گروه با جااندازی بسته طی 12-6 هفته (متوسط 9.3 هفته) و در گروه با جااندازی باز طی 16-12 هفته (متوسط 13.25 هفته) تعیین شد. عوارض شامل نان یونیون (یک بیمار، 5 درصد) در گروه جااندازی باز، عفونت (یک بیمار، 5 درصد) در گروه جااندازی باز، کوتاهی در هر دو گروه (یک بیمار در هر گروه، 5 درصد)، محدودیت حرکت در هر دو گروه (یک بیمار در هر گروه، 5 درصد)، مال روتاسیون در گروه جااندازی بسته (یک بیمار، 5 درصد) بود. در گروه جااندازی بسته، زمان شروع تشکیل کال رادیولوژیک و زمان وزن گذاری کامل نسبت به گروه جااندازی باز کوتاه تر بود (P<0.005)؛ اما میزان یونیون تفاوت آماری معنی داری نداشت.
این مطالعه نشان داد که در تثبیت شکستگی شفت ران با میخ داخل کانال قفل شونده از نظر میزان یونیون نهایی بین دوروش جااندازی باز و بسته تفاوتی نیست.