نوسازی مسکن و دگرگونی ساختاری- کارکردی خانه های روستایی

مسکن به مثابه جزیی از نظام فضایی روستا از ویژگی های خاص ساختاری- کارکردی برخوردار است. این پدیده در دهه های اخیر به سبب گسترش فعالیتهای عمرانی، در معرض دگرگونی قرار گرفته است.
یکی این گونه طرحها، طرح بهسازی و نوسازی مسکن روستایی است که اجرای آن در برپایی دگرگونی در ساخت و کارکردهای خانه های روستایی نقش آشکاری برعهده داشته است. با توجه به ترغیب شهرگرایی و فقدان توجه لازم به ارتباط بین ساختار و کارکردهای خانه های روستایی، این دگرگونی ها در پاره ای موارد زمینه ساز ایجاد نوعی دوگانگی بین مسکن و فعالیتهای بنیادین خانوارهای روستایی شده است. این مقاله می کوشد، دگرگونی های حاصل از فعالیتهای نوسازی (و بهسازی) در عرصه مسکن روستایی را در چارچوب قانونمندی عام رویکرد “پویش ساختاری- کارکردی” مورد تدقیق قرار دهد. این قانونمندی حاکی از این واقعیت آشکار است که تغییر در ساختار کالبدی، چه آگاهانه و چه ناآگاهانه، زمینه دگرگونی فعالیتها و روابط را هم فراهم می آورد.