وامواژه های فارسی در دیوان بحتری

فرهنگ واژگانی هر شاعر گویای نوع اندیشه و حساسیتهای فرهنگیاش میباشد، زیرا هنر شعر در ظرف زبان روی میدهد و واژگان و اصطلاحات به کار رفته در دیوان هر شاعری، نشانه های ارزشمندی هستند که به وسیله آنها میتوان متن شعری را درک و دلالتهای آن را یافت و به اندیشهی شاعر و موقعیت متن شعری در زمان خود پیبرد.
در دیوان بحتری، شاعر نوگرا و برجسته دوره عباسی، وامواژه های فارسی فراوانی یافت میشود، مانند: طبل، نای و مزهر(نام آلات موسیقی)، اردشیر، خسرو انوشیروان، قباد، یزدگرد، هرمز و...(نام پادشاهان ساسانی)؛ نوروز و مهرگان...(جشنها و اعیاد پارسی) و اسطول، منجنیق... (ابزار جنگی)، دیگر واژگانی چون دیزج، ابلق، دیباج، زاج، دستیجه، حرباء، مرزاب، تسوج، جوسق، جلنار، ارجوان و... که فراوانی آنها در دیوان بحتری شگفت انگیز مینماید. این واژگان بیشتر بر عناصر مادی تمدن ایرانی دلالت دارد. این امر نشان میدهد که بحتری با توجه به شرایط و اوضاع و احوال عصر خویش، به نوعی گرایش به فرهنگ و تمدن ایران داشته است. وی از جمله شاعرانی است که دیوانش سرشار از نمونه های شعری بدیع در بیان عظمت و بزرگی تمدن فارسی و بزرگان آن میباشد.