بررسی اثرات رئولوژیکی افزودن عصاره ی سبوس برنج به آب پرتقال به منظور غنی سازی آن

سبوس برنج یکی از ضایعات کارخانجات شالی کوبی کشورمان می باشد که علی رغم دارا بودن ترکیبات تغذیه ای مناسب اکثرا به مصرف غذای دام و طیور می رسد. در این پژوهش ابتدا سه واریته از برنج طارم، عنبر بو و هاشمی انتخاب گردید و وضعیت فلزات سنگین و ویژگی های عصاره ی آن ها به منظور انتخاب بهترین نمونه ی سبوس مورد بررسی قرار گرفت. پس از آن به منظور انتخاب روش عصاره گیری مناسب، با استفاده از اتوکلاو در دمای 100 و 120 درجه از سبوس برنج عصاره گیری به عمل آمد و به منظور تهیه تیمارهای نوشیدنی مقادیر 5،10، 15 و 20 درصد از عصاره ی حاصله در فرمولاسیون نوشیدنی پرتقال به کار رفت. نمونه های حاصله پس از بسته بندی و پاستوریزاسیون به مدت سه ماه در یخچال نگهداری شد. ویژگی های فیزیکی و شیمیایی عصاره های حاصله مورد بررسی قرار گرفت و ویژگی های رئولوژیکی نمونه های تولیدی و نیز ویژگی های رئولوژیکی عصاره های سبوس برنج نیز اندازه گیری شد. نتایج نشان که در روش عصاره گیری با استفاده از اتوکلاو، با افزایش درجه حرارت میزان استخراج ترکیبات موجود در سبوس برنج افزایش می یابد. بررسی ویژگی های رئولوژیکی عصاره ها نیز بیانگر این است که عصاره ها رفتار یک سیال نیوتنی را از خود نشان می دهند نتایج همچنین نشان می دهند که با افزایش مقدار عصاره ی سبوس برنج در فرمولاسیون نوشیدنی مقدار ضریب قوام تیمارهای نوشیدنی کاهش و اندیس جریان آن ها افزایش می یابد. بررسی ضریب قوام تیمارها در طی مدت نگهداری نیز بیانگر این است که در ماه دوم ضریب قوام نمونه ها کمی کاهش و در ماه سوم مجددا افزایش می یابد.