بررسی اختلالات روانشناختی دانش آموزان تیزهوش، عادی و بی سرپرست مقطع متوسطه شهر کرمان در سال 1389

توجه به بهداشت روان دانش آموزان در سنین نوجوانی باعث کاهش بار اختلالات روانی آن ها در سنین بالاتر خواهد شد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اختلالات روانشناختی دانش آموزان عادی، تیزهوش و بی سرپرست در مدارس متوسطه شهر کرمان انجام پذیرفت.
این مطالعه مقطعی در سال 1389 انجام پذیرفت. با انجام یک مطالعه مقدماتی، 622 نفر از دانش آموزان به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب گردیدند. ابزار سنجش علایم روانشناختی، یک چک لیست علایم-90 سوالی (SCL90) خودگزارشی بود. مقیاس ارزیابی داده ها بر اساس شاخص شدت کلی علایم (1 > سالم، 1 تا 99/1 خفیف، 2 تا 99/2 متوسط و 3 ≤ شدید) بود. داده ها با استفاده از آمار توصیفی (فروانی و درصد) و آزمون مجذور کای تجزیه و تحلیل گردید.
فراوانی اختلال روانشناختی در دانش آموزان دختر 6/44% (146 نفر) و در دانش آموزان پسر 5/31% (93 نفر) بود (0001/0= p). در سطوح علایم خفیف و متوسط، پرخاشگری و روان پریشی به ترتیب با 2/61% (381 نفر) و 5/13% (84 نفر) بیشترین و کمترین اختلال روانشناختی در کل نمونه مورد مطالعه بود. اختلال روانشناختی شدید در هیچ یک از سه گروه دانش آموزان مشاهده نگردید. بیشترین اختلال روانشناختی در ابعاد نه گانه در سطوح خفیف و متوسط مربوط به دانش آموزان بی سرپرست با 9/51% (42 نفر) و کمترین آن مربوط به دانش آموزان تیزهوش با 4/30% (78 نفر) بود (003/0= p).
با توجه به میزان بالاتر اختلالات روان شناختی در دانش آموزان بی سرپرست نسبت به دو گروه دیگر، پیشنهاد می شود ارائه آموزش های حل مساله و مهارت های زندگی در این گروه در الویت قرار گیرد.