جایگاه اسماء الهی در عرفان اسلامی از منظر ابن عرفی و امام خمینی

اسم در عرفان از جایگاه ویژه ای برخوردار است. در عرفان نظری، هر موجودی از موجودات و هر عالمی از عوالم مظهر اسمی از اسماء الهی است. در عرفان عملی، هر حالتی از احوال موجودات و هر مرتبه و مقامی از مقامات انسانی تحت تاثیر یک و یا چند اسم است. در نتیجه ارتباط تمام موجودات با حق تعالی فقط از طریق اسماء امکان پذیر است. و این ارتباط اعم از ارتباط وجودی و شهودی است. اسماء، خلیفه حق در ظهور می باشند. گر چه اسماء و صفات، نسبتهای الهی هستند و به خودی خود وجود عینی ندارند، ولی موجودات عینی وابسته به آنها می باشند. اسم به معنای ذات حق به اعتبار صفتی از صفاتش است. اسماء الهی به افعالی، صفاتی و ذاتی همچنین به جمالی و جلالی تقسیم می شود. اسم اعظم الله جامع تمام اسماء الهی است و انسان کامل مظهر آن است. عبادات و منازل سیر و سلوک نیز تحت تاثیر اسماء واقع می شوند. مقاله حاضر به روش توصیفی _ تحلیلی، به مقایسه دو دیدگاه ابن عربی و امام خمینی در زمینه اسماء و کارکردهای آن در حوزه های عرفان نظری و عملی می پردازد.