تخریب اموال(ویرانگری)

تخریب مغرضانه اموال یک تهدید همیشگی برای تمامی مراکز بهداشتی و درمانی است. بطور کلی، این مراکز به روی مردم باز هستند و حفاظت در برابر اعمال خرابکارانه که می تواند در هر زمانی بسرعت و بطور غیر منتظره اتفاق افتدف فوق العاده مشکل است. حوادث گزارش شده تخریب مغرضانه، از نوشتن روی دیوارها تا خاموش کردن کامل یک کامپیوتر فعال را شامل می شود. کارکنان ناراضی و کارمندانی که تحت شرایط نا مطلوب بحال خود رها می شوند، عوامل اصلی اعمال مغرضانه به شمار می روند. اغتشاش اغتشاش یک آسیب حفاظتی مداوم است. چنین رویدادی، می تواند در هر جایی در داخل یا خارج محل کار از جمله در قسمت پارکینگ، رختکن های کارکنان تالارهای نشیمن، فضاهای کار، و حتی اتاقهای بیماران اتفاق افتد. اغتشاشات می تواند بیماران عیادت کنندگان یا کارکنان را درگیر سازد. بسیاری از وقایع اغتشاش، به سادگی همراه با درجات مختلفی از مشاجرات و جر و بحثهای لفظی است، مشاجرات لفظی معمولا به ضرب و شتم و تخریب اموال منتهی می شود. شمار اغتشاشات بطور کلی می تواند با اندازه، موقعیت و نوع موسسه ارتباط داشته باشد. یکی از محلهای متداول اغتشاشات، واحد اورژانس و بخش سرپائی است. بیمارستانهای بزرگ شهری که دارای واحد اورژانس شلوغ هستند، این حوادث را تقریبا هر روز تجربه می کنند. بسیاری از این گونه مراکز نسبت به استقرار حداقل یک نفر مسئول حفاظت در محل اورژانس تمام 24 ساعته نیاز دارند. بیمراانی که در بخش اورژانس پرخاشگر می شوند می توانند معمولا تحت عنوان بیماران الکلی وابسته به دارو یا ولگرد طبقه بندی شوند. بیمار تنها منبع اغتشاش نیست. افراد همراه بیمار نیز غالبا در این زمینه دخیل هستند. بسیاری از این گونه حوادث در اثر انتظارهای طولانی مدت برای درمان طبی، فقدان اطلاعات یا ادعای درمان نادرست ایجاد می شوند. چنانچه کارکنان پزشکی، بیمار یا افراد را از دلیل تاخیر در درمان یا نوع درمان ارائه شده آگاه کنند از بسیاری از حوادث منتهی به برخورد فیزیکی و تخریب اموال می توان پیشگیری نمود. سوء مصرف دارو یکی از آسیبهای هشدار دهنده، که در دهه اخیر آشکار شده است، آسیب ناشی از سوء مصرف دارو در میان کارکنان بهداشتی و درمانی است. اگر چه سوء مصرف داروئی منسوب به کارکنان حوزه بهداشت و درمان مشابه نیست، اما حائز اهمیت زیادی است زیرا بیماران ممکن است به خطر افتند. تعداد زیادی از کارکنان در مراکز بهداشتی درمانی به عمده محل کار خود را با نیت سرقت دارو برای استفاده شخصی انتخاب نموده اند. سوء مصرف دارو و اعتیاد به مواد مخدر الزاما مشابه یکدیگر نیستند. برخی از داروها که خطرناک تلقی می شوند الزاما اعتیاد آور نیستند. داروهای مخدر، عموما از مشتقات تریاک می باشند، احتمالا هروئین، کوکائین و مرفین شناخته شده ترین آنها هستند دانش امروز داروهای مرسوم به افیونها که خواصی مشابه با این سه ماده مخدر دارند را سنتز نموده است. یکی از پر مصرف ترین افیونها، مپریدین، Meperidin (Demerol) است. فرد شاغل می تواند مواد مخدر را برای استفاده شخصی یا برای فروش مجدد با روش های متعدد تبدیل نماید. از جمله این روش ها عبارتند از: ثبت یک داوری مخدر در جدول بعنوان داروی تجویز شده و تجویز یک مقدار جزئی یا عدم تجویز آن. اگر بیمار به حد کافی سالم و هوشیار نباشد تا بداند آیا تزریقی را دریافت نموده یا نه، یک ماده جایگزین - حتی آب - ممکن است به او تزریق گردد. حتی مواردی وجود داشته است که یکی مخدر در جدول مصرف ثبت شده ولی دستور پزشکی برای تحویز دارو وجود نداشته است. روش بسیار شایع دیگر، قصور در معدوم کردن داروهای اضافی (مازاد بر نیاز) است. این روش هنگامی که مقدار کمتری نسبت به مقدار درخواست در واحد، تجویز می شود، اتفاق می افتد. عامل دیگری که همچنان برای تامین داروها بصورت فریبکارانه بکار برده می شود، این است که آمپولی کشیده و شکسته می شود یا تصادفا آلوده می شود. چنانچه مدیریت سازمان به پاسخگویی جدی کمتر توجه کند، کسری داروها نیز بیشتر می شود. مدت زیادی از آن زمان که فقط یک کلید برای انبار مواد مخدر واحد وجود داشت سپری نشده است و این داروها توسط پرستار مسئول تحت کنترل بود. ولی اکنون بعید نیست که. دو یا سه کلید در یک واحد در اختیار تمامی شیفت قرار داشته باشد همین مسئله میزان کنترل و پاسخگوئی را کاهش می دهد