دنیا در مکتب موعظه ای امام علی (ع)

دنیا از موضوعاتی است که در متون اسلامی، به ویژه در نهج البلاغه، فراوان به آن توجه شده و با تعابیری دقیق و تاثیرگذار و تمثیلات و استعاراتی بلیغ ازآن سخن رفته است. این موضوع از آن جهت حائز اهمیت است که با شناختی صحیح و اصولی از دنیا و حسن و قبح رویکرد به آن می توان سبک زندگی را اصلاح کرد و در بهبود وضع جامعه نیز مفید و موثر بود. اصولا امام علی(ع) از دو بعد کاملا متفاوت به دنیا می نگردکه هر یک را اوصافی درخور تامل است و به نوع نگرش انسان به جهان طبیعت بستگی دارد. در این ارتباط است که تابع گرایی و متبوع گرایی معنی پیدا می کند و سپس مدح و قدح دنیا شکل می گیرد. البته نکته اصلی در تفسیر امام از دنیا جز این نیست که جهان برای انسان است نه انسان برای جهان، بدون آنکه ذره ای از ارزش جهان کاهش گیرد. هدف، ارج نهادن به ارزش های انسان است نه بی اعتبارکردن ارزش های جهان.
در این مقاله سعی شده است دنیا در فرهنگ حیات بخش علوی مورد بحث و بررسی قرارگیرد و در این راستا، از مسائلی چون رابطه انسان و جهان، مدح و ذم دنیا، مفهوم علاقه به دنیا، و تضاد دنیا و آخرت سخن به میان آید.