جستجوی خویشتن از خللال منش های ترانسلی در روایات نسبی آنی ارنو

آنی ارنو خود را «پناهنده اجتماعی» به حساب می آورد و با این تصور از خویش، در داستان زندگی گذشتگانش غوطه ور می شود تا حلقه گمشده ای که وی را به ریشه هایش پیوند می دهد را بیابد.او در پی تعالی اجتماعی خود متحمل چنین فقدانی شده است. این فقدان وی را مجبور به جستجوی خویشتن از خلال آرشیو های خانوادگی خود، می نماید. جستجویی به وسعت خلق گونه ای نو در ادبیات به نام روایات نسبی که نام ارنو را به عنوان یکی از پیشقراولان در خودجای داده است. دو اثر او، جایگاه و زن که به ترتیب مملو از تصاویر پدر و مادر وی می باشند، جایگاه های مناسبی هستند برای ظهور تفکرات ترارشته ای وی که یکی از ویژگی های این گونه روایات نیز می باشد. در واقع، ارنو با درپیش گرفتن همان جهان بینی نسبی بوردیو، نه تنها به قلم خود غنا می بخشد، بلکه آنرا با جوهر جامعه شناسی رنگ و لعاب می دهد. دانش او از جامعه شناسی بوردیو، او را به نوعی از خود-تحلیل جامعه شناسانه سوق می دهد. این گونه تحلیل برای وی این امکان را فراهم می سازد که شباهت ها و اختلافات موجود در منشها که وی را از پیشیانش دور و یا نزدیک می نماید، را تمیز دهد. او گذشته خود را تا سه نسل به عقب بر می گردد تا به جستجوی خویشتن از خلال این منشهای ترا نسلی بپردازد. در مقاله حاضر، بر انیم تا نشان دهیم چگونه ارنو با استفاده از مفاهیم بوردیو یی از قبیل منش، موفق به چنین جستجویی می شود.