بررسی بستر و زمینه آموزش مراقبت فرهنگی در ایران

نگذراندن آموزش های آکادمیک در مورد مراقبت فرهنگی و لحاظ نکردن این موضوع در دوره های بازآموز ی و آموزش مداوم، موجب برخورد پرستاران با نیازهای فرهنگی بیماران براساس تجربیات شخصی می شود. با توجه به ناشناخته بودن چگونگ ی اجر ای این اقدامات فرهنگ ی، شناس ایی عوامل موثر بر آموزش مراقبت فرهنگی در جهت افزایش توانمندی و کارآمدی پرستاران در ارایه مراقبت لازم میباشد.

در این مطالعه کیفی، 23 پرستار بالینی دارای تجربه کافی کار کردن با بیماران مختلف، که تمایل به مشارکت و توانایی ارایه تجارب داشتند، با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انتخاب شدند. بعد از توضیح در مورد چگونگی انجام تحقیق و اخذ موافقت؛ اقدام به انجام مصاحبه نیمه ساختارمند شد. مصاحبه ها ضبط و پس از گوش کردن اقدام به پیاده کردن آنها گردید. داده های گردآوری شده با روش تحلیل کیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

با تحلیل مقایسه ای داده ها، طبقه های آموزش نا کافی آکادمیک و آموزش نا کافی بازآموز ی در صدر متغیره ای موثر بر زمینه آموزش مراقبت فرهنگی قرار گرفت. این طبقات دو گانه هر کدام چند طبقه فرعی را در برگرفته اند.

اکثر مشارکت کنندگان در این مطالعه معتقد بودند که در برنامه ریزی درسی، چگونگی مراقبت از ب یماران دارای فرهنگ های مختلف، بخش مخفی آموزش دوره کارشناسی پرستار ی است و مراقبت فرهنگی در برنامه ریزی درسی کم رنگ بوده و به طور رسمی به آن پرداخته نمی شود. چگونگی برقرار ی ارتباط با سا یر فرهنگ ها براساس تجربه می باشد و یادگیری در محیط کار صورت می گیرد.