اثر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات عملکرد حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

بیماری دیابت منجر به بروز اختلالات حرکتی گردیده و بربرین هیدروکلراید، آلکالوئیدی با آثار متعدد ضد دیابتی و آنتی اکسیدان می باشد. این مطالعه با هدف تاثیر بربرین هیدروکلراید بر اختلالات حرکتی ناشی از دیابت در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین طراحی شده است.
در این مطالعه، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به پنج گروه مساوی: شاهد، شاهد تیمار شده با بربرین هیدروکلراید (100mg/kg)، دیابتی و دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید (100mg/kg و 50) تقسیم شدند. دیابت با تزریق استرپتوزوتوسین با دوز 55 میلی گرم/ کیلوگرم به صورت درون صفاقی القاء گردید. یک هفته پس از تزریق استرپتوزوتوسین، تیمار با بربرین هیدروکلراید با دوز 50 و 100 میلی گرم/روز به مدت شش هفته به صورت خوراکی انجام شد. اندازه گیری قند خون نیز در هفته های 1، 3، 5 و 7 از طریق سیاهرگ دمی به عمل آمد و در پایان هفته ششم و هفتم، گروه ها با آزمون های رفتاری، سطح شیب دار، بارفیکس و ماز y مورد ارزیابی قرارگرفتند.
گروه دیابتی تیمارشده با بربرین هیدروکلراید (100mg/kg و 50) بهبودی قابل توجهی را در مقایسه با گروه دیابتی در آزمون های سطح شیب دار، بارفیکس و ماز y نشان دادند.
تجویز بربرین هیدروکلراید به مدت شش هفته منجربه بهبودی اختلالات حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین می شود.