تعیین میزان دیازینون در سرم و بافت های خرگوش بدنبال تماس تحت بالینی دوزهای افزایشی از راه پوست

استفاده بی رویه از دیازینون می تواند آلودگی های زیست محیطی و اثرات سوء بهداشتی بر روی انسان و حیوانات را بدنبال داشته باشد.
این مطالعه به منظور بررسی اثرات سمی دیازینون و تعیین میزان آن در بافت های مختلف خرگوش پس از تماس تحت بالینی با سم انجام شده است.
خرگوش های نژاد نیوزیلندی با دوزهای مختلفی به طور روزانه، از طریق پوست گوش و به صورت افزایشی به مدت 4 هفته در معرض دیازینون قرار گرفتند. نمونه های خون در شروع آزمایش و در پایان هر هفته و همچنین نمونه هایی از مغز، ماهیچه، کلیه و کبد در روز 28 با کشتن خرگوش ها به روش مرگ آسان، جمع آوری گردیدند.، میزان دیازینون در نمونه های خون و بافت ها با استفاده از سامانه فاز معکوس HPLC اندازه گیری شد.
مشاهدات بالینی از ایجاد مسمومیت در خرگوش های مواحهه شده با دیازینون حکایت داشت که به صورت اسهال و کاهش وزن در روز بیستم نمایان شد. میزان دیازینون خون با افزایش میزان سم افزایش پیدا کرد و به بالاترین سطح خود در پایان هفته چهارم رسید ppm(26/0±620/0.) بالاترین میزان دیازینون در بافت های مغز دیده شد ppm(015/0±314/0.) هم میزان سم تجویز شده و هم نوع بافت به طور معنی داری در میزان دیازینون موجود در بافت های مختلف مو ثر بوده است (001 / 0 p<. ) نتیجه گیری نهایی: نتایج حاصل از این مطالعه تاکیدی بر تجمع بافتی و امکان بروز اثرات سمی دیازینون در صورت قرار گرفتن در تماس تحت بالینی با سم می باشد. این نتایج حاکی از آن است که تعیین میزان سم در سرم یا بافت ها به صورت انفرادی می تواند به عنوان یک روش هشدار دهنده برای تعیین آلودگی سم بکار رود.