ارزیابی میزان مواجهه با صدا در پرستاران بیمارستان های آموزشی شهر قم، سال 1391

بیمارستان ها از مراکز مهم و حیاتی خدمات عمومی هستند که ماهیت فعالیت در آنها و نوع خدمات ارائه شده ایجاب می کند تا محیطی آرام، بی صدا و ساکت داشته باشند. این مطالعه با هدف ارزیابی میزان دوز دریافتی صدا در پرستاران 6 بیمارستان شهر قم انجام شد.
در این مطالعه توصیفی - مقطعی در مرحله اول، 12 پرستار شاغل در 6 بیمارستان آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی قم به صورت تصادفی انتخاب شدند. به منظور ارزیابی میزان مواجهه پرستاران با صدا از دو دستگاه دوزیمتر کالیبره شده استفاده شد. در مرحله دوم اطلاعات دموگرافیک مورد نیاز شامل: سن، جنس، سابقه کار، ساعات کار روزانه و غیره از طریق پرسشنامه جمع آوری شد. در نهایت، داده ها با استفاده از شاخص های آمار مرکزی، توزیع فراوانی و آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی دانکن در سطح معنی داری کمتر از 05/0 تجزیه و تحلیل شدند.
در این مطالعه، در تمامی بیمارستان های مورد پ‍ژوهش، میزان مواجهه با صدا بالاتر از حد مجاز بود. از طرفی، در بخش های اورژانس، زنان و زایمان و عفونی؛ دوز دریافتی صدا، به طور معنی داری نسبت به سایر بخش ها بیشتر بود (05/0<α). همچنین عمده منابع صدا به ترتیب از ونتیلاتورها، پمپ های سرم و دستگاه ساکشن گزارش شد و سایر منابع، از جمله صدای ناشی از سیستم های تهویه، انکوباتور و غیره در جایگاه های بعدی قرار داشت. همچنین صدای ناشی از این دستگاه ها غالبا در ناحیه فرکانس های مکالمه (Hz3000-500)، بیشترین مقدار را به خود اختصاص داد.
نتایج این مطالعه نشان داد مقادیر صدا در بخش های مختلف بیمارستان، بالاتر از حد مجاز بوده است. لذا می توان طی یک بررسی با تجزیه و تحلیل علل و الگوی تولید صدا؛ برنامه مداخله ای کنترل و کاهش آلودگی صوتی در بیمارستان ها را به صورت اولویت بندی شده پیاده نمود.