ایران در رابطه قوه مجریه و مقننه امریکا

با دستیابی به یک توافقنامه موقت در ژنو، اکنون دو دولت با تاریخ سیاسی آسیب دیده باید استراتژی دیپلماتیک خود را به قوه مقننه خود ثابت کنند. این مقاله نقش کنگره امریکا در فرایند توسعه سیاست خارجی این کشور به طور عام و پرونده هسته ای ایران به طور خاص را بررسی می کند. به این منظور، این مقاله ابتدا به تشریح تاریخ رابطه کاخ سفید و کنگره و سپس به بررسی ماموریت سخت دولت اوباما برای جلب حمایت کنگره از استراتژی خود می پردازد. این نوشته شروط مطرح شده از سوی تعداد زیادی از نمایندگان کنگره درمورد توافق موقت هسته ای ژنو را بر می شمارد و بدگمانی ها در مورد توافق نهایی را مطرح خواهد کرد. موضوع مورد بحث شامل خطرات بزرگ سیاسی در خاورمیانه می شود که وضع فعلی منطقه را تحت تاثیر قرار خواهد داد. احتمال چند شاخگی و تاثیرات آن بر جایگاه نمایندگان کنگره نیز بررسی خواهد شد. در آخر از آنجا که لابی ها به صورت تاریخی نقش اصلی در سیاست خارجی امریکا نسبت به خاورمیانه داشته اند، بحث های گسترده در مورد این نقش و چالش های پیش روی این لابی ها ارزیابی خواهد شد. به طور کلی این مقاله به بررسی شکلگیری سیاست خارجی امریکا در قبال ایران و نقش کنگره در این فرایند خواهد پرداخت. تلاش بر آن است تا میزان تاثیر سیاست داخلی امریکا بر روی دیدگاه کنگره نسبت به ایران نیز مشخص گردد و چگونگی اثر پذیری کنگره از قدرت های منطقه خاورمیانه ارزیابی گردد.