توسعه شاخص های پایداری شبکه سبزراه ها بر اساس «اصول بوم شناسی سیمای سرزمین»

هدف این مطالعه بررسی روند توسعه شاخص های پایداری شبکه سبزراه های شهری بر مبنای اصول بوم شناسی سیمای سرزمین است. زمینه مطالعه، رویکرد بوم شناختی برنامه ریزی شبکه سبزرا ه ها در مقیاس های مختلف فراشهری، شهری و فروشهری است که در آن ضمن توجه به اصول بوم شناسی سیمای سرزمین، احتیاجات شهروندان به محیط های طبیعی و مکان های گذران اوقات فراغت مد نظر قرار می گیرد. ارتباط بین ساخت و عملکرد سیمای سرزمین نکته کلیدی دیگری است که در این مطالعه مورد توجه است. در این راستا، هم در مقیاس منطقه ای-عملکردی و هم در مقیاس عرصه بندی سیمای سرزمین ها، همجواری بوم شناختی مناطق و جزء- مناطق پهنه های شهری مورد توجه قرار می گیرد.
روش پژوهش، بر مبنای رویه مدل سازی، مطالعه تطبیقی- استنتاجی است. از این طریق، ضمن مقایسه توسعه شاخص های پایداری در رویکردهای «برنامه ریزی» و «برنامه ریزی بوم شناختی»، شاخص های جدیدی برای برنامه ریزی پایداری محیط های طبیعی و شبکه سبزراه های شهری نتیجه گیری می شود. شاخص های سنتی ارزیابی کیفی محیط های طبیعی، از جمله درصد پوشش فضاهای سبز محدوده های شهری، توان ارزیابی کیفیت ساختاری محیط های طبیعی و تنوع خدمات بوم شناختی آن ها را ندارند. شاخص های جدید بوم شناختی امکان ارزیابی ساخت و عملکرد شبکه سبزرا ه های شهری و تداوم استعلای عرصه بندی نوین سیمای سرزمین ها را فراهم می آورند.