اثرات جنگل کاری با گونه های بومی و غیر بومی بر میزان ترسیب کربن خاک در مناطق خشک زاگرس (مطالعه موردی: پارک جنگلی آبگرم دهلران)

افزایش نگرانی ها در زمینه گرمایش جهانی موجب شده که به خاک و توانایی آن در ترسیب کربن توجه ویژه ای شود. این تحقیق به منظور بررسی اثر جنگل کاری بر ترسیب کربن خاک در مناطق خشک انجام گردید. برای این منظور پارک جنگلی آبگرم دهلران (با گونه های اکالیپتوس، کهور و کنار) و یک منطقه شاهد همجوار (غیرجنگلی) انتخاب و به طور تصادفی- سیستماتیک از عمق 20-0 سانتی متری خاک نمونه برداری و میزان ترسیب کربن و سایر عناصر نظیر فسفر، پتاسیم، ازت، وزن مخصوص ظاهری، اسیدیته، رطوبت، درصد رس، سیلت، شن و سنگ ریزه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که میزان ترسیب کربن خاک در منطقه جنگلی معادل 71/117 تن در هکتار و تقریبا پنج برابر منطقه غیرجنگلی (82/24 تن در هکتار) بود. همچنین میانگین ترسیب کربن خاک در رویشگاه کهور به طور معنی داری (005/0P<) بیشتر از رویشگاه کنار بوده، اما بین میزان ترسیب کربن در رویشگاه های کهور و اکالیپتوس و رویشگاه های کنار و اکالیپتوس اختلاف معنی داری وجود نداشت. میزان ترسیب کربن خاک در منطقه متراکم رویشگاه اکالیپتوس به طور معنی داری بیشتر از منطقه غیرمتراکم بوده، اما از این نظر در دو رویشگاه کنار و کهور تفاوت معنی داری وجود نداشت. از سوی دیگر میزان ترسیب کربن خاک در زیر و خارج تاج پوشش در رویشگاه کنار به طور معنی داری متفاوت بوده، اما در دو رویشگاه دیگر تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با توجه به نتایج این تحقیق می توان ابراز داشت که توسعه جنگل کاری این منطقه نقش مهمی در کاهش آلودگی های اتمسفری داشته است، به گونه ای که توسعه این جنگل کاری ها را در سطوح بیشتر می توان پیشنهاد نمود.