روابط ساختاری بین امیدواری با سبک های دلبستگی، ارزشمندی زندگی، حمایت اجتماعی، خود کار آمدی و جهت گیری هدف تسلطی در دانشجویان

هدف این پژوهش ارائه ی یک مدل علی جهت تبیین امیدواری با استفاده از مدل سازی معادله ساختاری در نمونه ای از دانشجویان ایرانی بود. به همین منظور نمونه ای 379 نفری از دانشجویان دانشگاه های شهر همدان به روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند و به پرسشنامه های امیدواری سیمسون، مقیاس خودکارآمدی شرر و همکاران، مقیاس سبک های دلبستگی بزرگسالان، مقیاس چندوجهی حمایت اجتماعی ادراک شده، شاخص ارزشمندی زندگی (معناداری زندگی) و پرسشنامه ی جهت گیری هدف پاسخ دادند. ابزار قبل از برازش مدل اصلی از نظر ویژگی های روان سنجی از طریق روش های تحلیل عاملی اکتشافی و تاییدی مورد بررسی قرار گرفتند. در مدل طراحی شده سبک های دلبستگی، معناداری زندگی و حمایت اجتماعی متغیر نهفته برونزاد (مستقل)، خودکارآمدی و جهت گیری هدف تسلطی متغیرهای نهفته میانجی و امیدواری متغیر نهفته درونزاد (وابسته) در نظر گرفته شدند. یافته ها نشان داد که به طور کلی مدل فرضی با داده ها برازش دارد. همچنین نتایج نشان داد که مولفه های حمایت اجتماعی و معناداری زندگی به طور مستقیم و غیر مستقیم، مولفه ی دلبستگی ایمن به طور مستقیم و مولفه ی دلبستگی نا ایمن اجتنابی به واسطه ی متغیر میانجی خودکارآمدی با امیدواری رابطه ی معنادار دارند. در مجموع متغیرهای پیشنهاد شده برای تبیین امیدواری، روی هم توانستند 46/0 از واریانس امیدواری را تبیین کنند.