شاخص های صرفی- نحوی در کودکان دچار نشانگان داون و بهنجار

پژوهش تعیین نحوه اکتساب شاخصهای صرفی-نحوی در کودکان دچار نشانگان داون و بهنجار بود.
روش مطالعه از نوع پس رویدادی و جامعه آماری کودکان و نوجوانان دچار نشانگان داون حدود 2000 نفر و کودکان بهنجار حدود 450000 نفر بود. از میان آنها، افرادی که واجد ملاکهای ورود در هر دو گروه بودند بهعنوان نمونه انتخاب و 43 کودک دچار نشانگان داون 10 تا 20 ساله و 40 کودک طبیعی 8 تا 12 ساله همتاسازی شد. از هر دو گروه، نمونه گفتار با استفاده از کتاب قصه های تصویری جلد 1 و جلد 2 آشتیانی (1374) گرفته شد.
داده ها نشان داد که کودکان دچار نشانگان داون در شاخصهای کل کلمه ها، حروف و میانگین طول گفته، متفاوت از گروه گواه هستند، اما این تفاوت در اسامی و افعال معنادار نبود. در زیر طبقه ها به طور کلی عملکرد گروه بهنجار بهتر از گروه دچار نشانگان داون بود.
الگوی نقص در افراد دچار نشانگان داون یک الگوی تاخیر رشدی نیست و لذا در درمان اختلال های زبانشناختی گروه دچار نشانگان داون باید از روش درمانی مبتنی بر جداسازی هر حوزه زبانشناختی استفاده کرد که متفاوت از درمان افرادی است که تنها دچار تاخیر رشد زبانشناختی هستند.