ارتباط مدت زمان ابتلا به دیابت نوع دو با قدرت عضلات زانو

کاهش قدرت عضلانی مخصوصا در اندام تحتانی در بیماران دیابتیک نوع 2 به اثبات رسیده است. اما سرعت پیشرفت ضعف عضلانی هنوز معلوم نیست. هدف این مطالعه بررسی حداکثر گشتاور ایزومتریک و کانسنتریک اکستنشن و فلکشن زانو در بیماران دیابتیک نوع 2 (T2DM)بالای 10 سال سابقه بیماری با گروه T2DM با سابقه کمتر از10 سال و با گروه کنترل که از لحاظ جنس، توده بدنی و شدت فعالیت بدنی (PAI) و درگیری عروقی محیطی بر اساس شاخص نسبت فشار خون مچ پایی به بازویی (ABI) با بیماران متناظر شده اند، بود.
حداکثر تورک ایزومتریک و کانسنتریک اکستنشن و فلکشن زانو بدست آمده توسط دستگاه ایزوکینتیک بین 18 بیمار T2DM با سابقه کمتر از10 سال و 12 بیمار T2DM بالای 10 سال سابقه بیماری و 20 فرد سالم متناظر شده با اثر تداخلی جنس و اثر کوواریانس سن مقایسه شدند.
نتایج تجزیه تحلیل two-way ANCOVA نشان داد که بیماران T2DM با سابقه بیماری کمتر و بیشتر از 10 سال از گروه سالم متناظر، از قدرت ایزومتریک و کانسنتریک کمتر در حرکت خم و راست کردن زانو برخوردار بودند (0.02> p-value) که این کاهش قدرت با افزایش قند خون و HbA1c رابطه معنادار داشت (0.002> p-value). بین دو گروه بیمار نیز تفاوت معنادری دیده نشد. زنان از مردان ضعیف تر بودند (0.002> p- value)و بین عامل جنس و بیماری اثر تداخلی معناداری وجود نداشت.
کاهش قدرت عضلات فلکسور و اکستانسور زانو در هر دو جنس بیماران دیابتیک نوع دو با افزایش تعداد سال ابتلا بیشتر می شود اما سرعت این کاهش بسیار آهسته است.